Blisko 70 procent dzieci i uczniów z orzeczeniem o niepełnosprawności uczęszcza do szkół i przedszkoli ogólnodostępnych.
Mimo to niepełnosprawność wciąż jest tematem tabu.
Dzieci są ciekawe, otwarte, potrafią akceptować odmienność.
Środowisko dorosłych nie zawsze chce, czy umie im to ułatwić.

Warto poznać proste zasady.
• Dzieci pytają o niepełnosprawność bez skrępowania. Chcą zrozumieć świat. To od naszej – osób dorosłych – reakcji zależy, jak będzie kształtowało się ich myślenie i relacje z osobami niepełnosprawnymi, a także jak będą traktowały dzieci ze szczególnymi potrzebami.
• Na rozmowę o niepełnosprawności nigdy nie jest za wcześnie.
• Nie rozpraszać psa przewodnika, nie opierać się o wózek inwalidzki, nie bać się poprosić o powtórzenie, jeśli ktoś mówi niewyraźnie – to tylko niektóre z zasad, które dziecko powinno znać.
Dzieci od najmłodszych lat pytają o wszystko, również o niepełnosprawność.
Robią to często w sposób prostolinijny, co może być odbierane jako zachowanie bez taktu. Warto pamiętać, że dzieci nie robią tego z ironią, nie robią tego złośliwie.
Po prostu są ciekawe.
Dziecko nie wie, jak „powinno” reagować, więc szuka wzorca u dorosłych.
Dużą rolę odgrywają tutaj rodzice.
Łatwiej jest to dziecku wytłumaczyć, kiedy zadaje takie pytania w domu, przedszkolu czy szkole. Trudniej, gdy pyta głośno w sklepie, na placu zabaw czy innym miejscu publicznym. Jednak zawsze do ciekawskich pytań i komentarzy na temat niepełnosprawności musimy podchodzić z wielką wyrozumiałością.
Najgorsze co można zrobić, to poprosić dziecko, by „nie zwracało uwagi” lub nie zadawało pytań.
Dziecko i tak będzie „zwracało uwagę”. Ciekawość będzie silniejsza. Osoba poruszająca się na wózku, o kulach czy z psem przewodnikiem na pewno zwróci uwagę każdego dziecka. Jeśli zamiast odpowiedzieć na zadawane pytania będziemy unikać tematu lub skarcimy dziecko, zapamięta ono, że jest to temat wstydliwy.
Dzieciom łatwiej zrozumieć, zaakceptować, jeśli opowiadając o kimś, skupimy się na podobieństwach, a nie na różnicach.
Spróbujmy wytłumaczyć dziecku w sposób dopasowany do jego wieku, dlaczego ktoś wygląda lub porusza się odmiennie. Wyjaśnijmy – na tyle, ile to możliwe – czym jest niepełnosprawność, że może przydarzyć się każdemu, np. w wyniku choroby lub wypadku. Wskażmy podobieństwa: ma tyle samo lat, lubi to samo, jest podobnego wzrostu.
Czasem można zobaczyć taką sytuację, że jakieś dziecko podeszło na placu zabaw do dziecka z niepełnosprawnością, bo chciało się z nim bawić, ale rodzic pełnosprawnego dziecka zabiera je szybko z obawy przed dzieckiem z niepełnosprawnością.
Czasem można spotkać się również z tym, że grupa nastolatków wyśmiewa się z osób z niepełnosprawnościami.
Zarówno w pierwszym i drugim przypadku – najwyraźniej ktoś tu nie odrobił lekcji o akceptacji.
Innym sposobem na oswojenie dziecka z odmiennością mogą być książki dla dzieci, które przybliżają problem niepełnosprawności, uczą akceptacji, empatii i tolerancji.
Rozmawiajmy z dziećmi i pokazujmy, że „inny nie znaczy gorszy”, że każdy człowiek jest wyjątkowy i tak samo ważny, a wygląd i ograniczenia wynikające np. z niepełnosprawności nie determinują go jako osoby.
Często nie chodzi tylko o niepełnosprawność. Zdarza się, że dzieci są wyśmiewane z powodu niskiego wzrostu lub zbyt wysokiego, z powodu rudych włosów czy odstających uszu.
Uczmy dzieci nie tylko empatii i tolerancji, ale także samoakceptacji.

Źródło: Internet

Szanowni Rodzice,
być może Wasze dziecko doznało dokuczania ze strony swoich kolegów, koleżanek i pojawiło się pytanie co ja, jako rodzic mogę w tej sytuacji zrobić, jak pomóc własnemu dziecku?

  Najważniejsze jest to, aby uświadomić dziecku, że nie jest niczemu winne, że ktoś mu dokucza. Powiedzieć mu, żeby nie wierzyło w to co słyszy.
Ważne, aby pokazać mu, że jest wartościową osobą, wskazać jego talenty, mocne strony, przypomnieć o zainteresowaniach, pasjach – wiara dziecka w swoje możliwości pomoże uwierzyć mu, że może przezwyciężyć dokuczanie.

  Ponadto, trzeba pokazać dziecku, że może poradzić sobie z tym, jak ktoś mu dokucza i nauczyć je radzenia sobie z dokuczaniem.
Zachęcam Państwa do lektury artykułu na temat jak pomóc dziecku radzić sobie z dokuczaniem”
„ Jak pomoc dziecku radzić sobie z dokuczaniem”?
Co może zrobić Państwa dziecko, gdy inny uczeń mu dokucza?

   Warto, by oddaliło się od tej osoby albo przyłączyło do innej grupy. Jeśli są miejsca, w których dokuczanie się powtarza, warto by dziecko ich unikało. Jeśli dziecko poczuje się zagrożone, warto by jak najszybciej znalazło się w bezpiecznym miejscu i nie bało się uciekać.

1. Nie dajmy uwierzyć dziecku w słowa dokuczającego.
Najważniejsze to przekazać mu, żeby nie wierzyło w to co słyszy.
– Mówmy dziecku, że to co ktoś o nim mówi nie jest prawdą, że to właśnie ten chłopak czy dziewczyna ma problem i wyżywa się na nim, że choć może czuć się gorsze z powodu dokuczania, to tak naprawdę nie jest gorsze, że tylko dokuczający chce sprawić, by właśnie tak się czuło.

A gorszy jest ten, który poniża innych. Poniża, bo sam czuje się gorszy – tłumaczy Małgorzata Ohme, ekspertka kampanii Cartoon Network „Bądź kumplem, nie dokuczaj”.

2. Zaplanujmy z dzieckiem dobre riposty na zaczepki – dzieci mają bogatą wyobraźnię, warto do niej apelować i tłumaczyć, by nie dopuszczały do siebie informacji płynących od sprawcy dokuczania.
– Mówmy dziecku tak: gdy stoisz przy nim wyobraź sobie, że jest między wami niewidzialna szyba, za którą on coś mówi, ale ty widzisz tylko ruszające się, bezdźwięczne usta – radzi Małgorzata Ohme. – Warto również wzmacniać wiarę dziecka w to, że może dać odpór dokuczaniu.

Niech powtarza sobie „dam radę”, że tak naprawdę słaby jest ten, który dokucza, a nasze dziecko jest silne.
Dobrze jest zaplanować razem z dzieckiem dobre riposty na zaczepki.
– Na pewno on powtarza jakieś teksty. Warto zaplanować z dzieckiem odpowiedzi, np. „to bardzo ciekawe” albo „lepiej się czujesz, jak tak gadasz?” – radzi Małgorzata Ohme.
– Przekażmy dziecku, by w miarę możliwości nie dawało się wyprowadzić z równowagi, bo dokuczanie ze strony innego ucznia właśnie temu służy.
– Powtarzajmy, by nie wyzywało i nie biło, bo każda taka pełna złości reakcja daje dokuczającemu satysfakcję i zachęca do dalszego dokuczania.
– Ważne jest by przekazać naszemu dziecku, by nie pokazywało emocji, że wiemy i rozumiemy to, że pewnie jest mu smutno albo go to złości, ale dokuczający może to uznać za słabość, która da mu siłę, bo nakręca się strachem innych – dodaje Małgorzata Ohme.

3. Zachęćmy dziecko, by poszukało sojuszników.
Dobrze jest zachęcić dziecko, by spróbowało porozmawiać z dokuczającym.
Mówmy dziecku: powiedz mu/jej, że nie podoba Ci się to i nie zgadzasz się na takie traktowanie. Zachęćmy dziecko, by poćwiczyło z nami lub przyjaciółmi takie rozmowy.

W sytuacji, gdy nasze dziecko jest dręczone psychicznie, warto by poszukało sobie sojuszników. Zachęćmy je do tego, by zapraszało kolegów ze szkoły do domu i nawiązywało kontakty.
Gdy uda mu się stworzyć wokół siebie grupę, będzie silniejszym przeciwnikiem – radzi Małgorzata Ohme.
Warto, by nasze dziecko było miłe dla osób, które mu nie dokuczają, a które dokuczający lubi.
Gdy pozyska ich sympatię, dokuczający może stracić sojuszników i zostać sam.

4. Przekonaj dziecko, by opowiedziało dorosłym.
Bardzo istotne jest przekazać dziecku, że jeśli coś mu grozi, to musi powiedzieć o tym dorosłemu, zwłaszcza jeśli dokuczanie się powtarza. Przekonajmy je, że nie wyjdzie na „kabla”, bo to wyjątkowa sytuacja, gdy musi chronić bezpieczeństwo, a dorosły będzie wiedział jak mu pomóc.

Dziecko powinno mówić dorosłym o sytuacjach dokuczania, dopóki problem nie zostanie rozwiązany. Rozmawiajmy więc z nim o tym często, by na bieżąco monitorować sytuację.
Powiedzmy też o istnieniu anonimowego Telefonu Zaufania dla Dzieci i Młodzieży 116 111. Połączenie jest bezpłatne.

Postarajmy się również przekonać nasze dziecko, by reagowało nie tylko, gdy to jemu dzieje się krzywda, ale było też wsparciem dla kolegi czy koleżanki, którzy doświadczają dokuczania.
I najważniejsze: nasze dziecko nie może zwątpić w dobro.
Postarajmy się wpoić mu, że bycie miłym dla ludzi jest bardzo ważne i że jeśli takie będzie, to znajdzie wokół siebie wiele kochających osób.

Źródło:
https://mamadu.pl/126537,rodzicu-przeczytaj-jak-twoje-dziecko-poradzi-sobie-zdokuczaniem-w-szkole

Drodzy Uczniowie,

   Dokuczanie to powtarzające się, celowe złe traktowanie innych, sprawianie im przykrości, ranienie ich. Może zdarzyć się każdemu, w każdym miejscu (szkole, domu, a nawet w Internecie).

   Według badań przeprowadzonych przez Instytut Badań Edukacyjnych, skala problemu dokuczania jest bardzo duża. Ponad połowa dzieci w szkole podstawowej doświadcza minimum raz w miesiącu niemiłego zachowania w szkole ze strony swoich kolegów i koleżanek w postaci: obgadywania, izolowania, nastawiania klasy przeciwko sobie, itp.
Należy pamiętać, że dokuczanie to nie zabawa!

    Warto być uważnym i wrażliwym na różne postawy, które pojawiają się wśród uczniów.
Czasami coś z pozoru błahego może być dla kogoś bardzo przykre.
W takich sytuacjach ważne jest, abyście umieli sobie poradzić, gdy ktoś Wam dokucza, a przede wszystkim wiedzieli, że to, co ktoś mówi o Was niemiłego nie jest prawdą, że to właśnie ten chłopak czy dziewczyna ma problem i wyżywa się na Was.

    Zapraszam Was do obejrzenia krótkich filmów na YouTube – „ Zostań kumplem – nie dokuczaj”, z których dowiecie się co na temat dokuczania mówią świetni sportowcy tacy jak Robert Lewandowski, Wojciech Szczęsny czy Kamil Stoch.

Kilka rad jak samodzielnie zniechęcić do siebie osobę, która dokucza:
• Spróbuj się nie przejmować. Ignorować sprawców dokuczania – osoba, która dokucza chce, abyś był smutny, zły, było Ci przykro – nie daj mu tej satysfakcji.
• Bądź pewny siebie – wyprostowany z podniesioną z głową.
• Głos jest Twoją siłą – odpowiadaj pewnym mocnym głosem.
• Powiedz krótko i stanowczo, że nie zgadzasz się na takie traktowanie, nie chcesz, żeby tak do Ciebie mówił, nazywał Cię tak.
• Masz prawo prosić o pomoc – informowanie innych o czyimś zachowaniu wobec Ciebie, z którym nie możesz sobie poradzić, a które Cię rani, nie jest skarżeniem, tylko szukaniem pomocy i dbaniem o własne bezpieczeństwo.
• Zwróć się do obserwatorów dokuczania, podkreślając, że nie reagując, pomagamy w dokuczaniu.

   Jeśli te sposoby nie pomagają, porozmawiaj z kimś dorosłym, komu ufasz – rodzice, wychowawca, inny nauczyciel, pedagog lub psycholog szkolny i opowiedz, co się dzieje.

   Drogi uczniu, masz problem w relacjach z rówieśnikami? Jesteś przez nich odsuwany, obrażany? Ktoś Ci dokucza? Chcesz poznać dodatkowe sposoby radzenia sobie z dokuczaniem?
Jeśli potrzebujesz porozmawiać lub masz problem skontaktuj się ze szkolnym pedagogiem lub psychologiem, jesteśmy po to, by Wam pomagać i Was wspierać.

  Zaburzenia emocjonalne są często diagnozowane u dzieci, ale mogą występować również u osób dorosłych.
Najczęstsze zaburzenia emocjonalne to zaburzenia lękowe, zaburzenia nastroju i zaburzenia odżywiania. Objawy zaburzeń emocjonalnych mogą się różnić w zależności od rodzaju zaburzenia, ale posiadają pewną wspólną pulę objawów. Warto orientować się w temacie zaburzeń emocjonalnych i zdobywać wiedzę w tym zakresie, by wiedzieć, jak pomóc dziecku w razie potrzeby.
Czym są zaburzenia emocjonlne?
Wszystkie dzieci w pewnym momencie swojego życia doświadczają pewnego stopnia deregulacji emocjonalnej. W końcu rosną i uczą się, jak radzić sobie w ciągle zmieniającym się świecie.
Zaburzenia emocjonalne u dzieci mogą przybierać różne formy, ale wszystkie wiążą się z uporczywymi i uciążliwymi objawami, które zakłócają codzienne życie. Niektóre z najczęstszych zaburzeń obejmują lęk, depresję i zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi.
Często zaburzenia emocjonalne pojawiają się po raz pierwszy we wczesnym dzieciństwie lub w okresie dojrzewania. Jeśli nie są leczone, mogą utrzymywać się do dorosłości.
Zaburzenia emocjonalne u dzieci – przyczyny.
Zaburzenia emocjonalne u dzieci mogą mieć różne przyczyny. Jedną z najczęstszych są przykre doświadczenia życiowe. Dzieci, którym brakuje akceptacji, miłości i czułości, mogą być bardziej narażone na rozwój problemów emocjonalnych. Podobnie, dzieci, które są świadkami konfliktu w rodzinie lub doświadczają trudnych okoliczności życiowych, również mogą być zagrożone. Dodatkowo, własne problemy emocjonalne rodziców mogą przyczynić się do rozwoju zaburzeń emocjonalnych u dzieci. Ostatecznie, wiele czynników może odgrywać rolę w rozwoju tych zaburzeń. Jednak dzięki zrozumieniu potencjalnych przyczyn można być lepiej przygotowanym do pomocy dzieciom, które zmagają się z problemami.
Jak każdy rodzic wie, dzieci mogą być podatne na niepokój. Czy to martwiąc się o test w szkole lub zastanawiając się, czy uda im się znaleźć przyjaciół na nowym placu zabaw, dzieci często mają lęki i obawy, o których dorośli mogą nawet nie myśleć. Ale dla niektórych dzieci, lęk może stać się czymś więcej niż tylko normalną częścią dzieciństwa. Gdy lęk jest ciężki i uporczywy, może prowadzić do rozwoju zaburzeń emocjonalnych, takich jak depresja i fobie.
Istnieje kilka czynników, które mogą przyczynić się do pojawienia się zaburzeń lękowych i emocjonalnych u dzieci. Predyspozycje genetyczne są też jednym z ważnych czynników, ponieważ dzieci, które mają rodziców lub innych bliskich krewnych z zaburzeniami lękowymi, są bardziej narażone na ich samodzielny rozwój. Narażenie na traumę lub stresujące wydarzenia życiowe może również odgrywać rolę, podobnie jak nieregularne wzorce snu lub złe odżywianie. W wielu przypadkach, to połączenie tych czynników prowadzi do rozwoju zaburzeń emocjonalnych.
Kiedy dzieci nie mogą być niezależne lub uczestniczyć w obowiązkach domowych, mogą szybko stać się przytłoczone i zestresowane. Może to prowadzić do szeregu zaburzeń emocjonalnych, w tym lęków i depresji. Dodatkowo, gdy dzieci nie są uczone dawania i dzielenia się, mogą stać się samolubne.
Aby zapobiec zaburzeniom emocjonalnym u dzieci, ważne jest, aby nauczyć je samodzielności i uczestnictwa w pracach domowych. Dodatkowo dzieci powinny być uczone wartości dawania i dzielenia się. Wpajając dzieciom te wartości, możemy pomóc im uniknąć pułapek konsumpcyjnej postawy.
Dzieci są istotami emocjonalnymi, a ich emocje odgrywają istotną rolę w ich rozwoju. Jednakże, gdy dzieci doświadczają zaburzeń emocjonalnych, może to utrudniać ich zdolność do interakcji z innymi, powodując problemy społeczne i emocjonalne. Jedną z podstawowych przyczyn zaburzeń emocjonalnych u dzieci jest egoizm emocjonalny, czyli brak lub niedobór uczuć wyższych.
Bez zdolności do odwzajemniania uczuć miłości lub empatii, dzieci często stają się przytłoczone własnymi emocjami i wycofują się z interakcji społecznych. W rezultacie mogą doświadczać izolacji, niepokoju i depresji. Nieleczony egoizm emocjonalny może mieć trwały wpływ na zdolność dziecka do tworzenia zdrowych relacji.
Zaburzenia emocjonalne u dzieci mogą być spowodowane wieloma czynnikami, w tym poczuciem niższości lub poczuciem nadmiernej władzy. Kiedy dzieci czują, że są gorsze od swoich rówieśników, mogą zacząć się wycofywać i izolować. Może to prowadzić do depresji i lęku, a także innych zaburzeń emocjonalnych. Podobnie, gdy dzieci czują, że mają zbyt wiele władzy lub kontroli, mogą zachowywać się w sposób destrukcyjny. To również może prowadzić do problemów emocjonalnych, takich jak zaburzenia zachowania czy zaburzenia opozycyjno-depresyjne.
W niektórych przypadkach zaburzenia emocjonalne mogą być spowodowane kombinacją tych czynników.
Ostatecznie ważne jest, aby zidentyfikować podstawową przyczynę zaburzeń emocjonalnych, aby skutecznie je leczyć.
Zaburzenia emocjonalne u dzieci – objawy.
Jakie są objawy zaburzeń emocjonalnych u dzieci?
Chociaż każde dziecko jest inne i może wykazywać różne objawy, istnieją pewne wspólne oznaki, które mogą wskazywać, że dziecko ma zaburzenia emocjonalne. Jakie to mogą być objawy?

Tiki

Tiki zaliczane są do objawów neurotycznych i charakteryzują się nagłym i mimowolnym charakterem. Często pojawiają się w odpowiedzi na silne przeżycia traumatyczne i są spowodowane sytuacjami konfliktowymi. Na pojawienie się i utrzymanie tików mają wpływ różne mechanizmy i czynniki patogenne, takie jak naśladownictwo, utrwalenie reakcji obronnych i długotrwałe traumatyzujące doświadczenia. Leczenie tików wymaga indywidualnego podejścia, uwzględniającego unikalne potrzeby i sytuację dziecka. Metody terapeutyczne mogą obejmować terapię behawioralną, leki i psychoterapię. Dzięki odpowiedniemu leczeniu tiki mogą być opanowane, a dziecko może prowadzić normalne życie.

Jąkanie

Chociaż kiedyś uważano, że jąkanie jest spowodowane czynnikami psychologicznymi, współczesne badania wykazały, że stan ten ma silne podłoże neurologiczne. Badania wykazały, że jąkanie występuje częściej u chłopców niż u dziewcząt, przy czym chłopcy stanowią około 80% wszystkich przypadków.
Najczęściej obserwowaną formą jąkania jest jąkanie kloniczno-toniczne, które charakteryzuje się powtarzaniem tej samej samogłoski lub sylaby, a także przerwami w mówieniu. Chociaż dokładna przyczyna jąkania nie jest znana, uważa się, że jest ona związana z nieprawidłowościami w ośrodkach kontroli motorycznej mózgu. Nie ma lekarstwa na jąkanie, ale istnieją różne metody leczenia, które mogą pomóc zmniejszyć jego nasilenie. Przy odpowiednim leczeniu i wsparciu, wiele osób jąkających się jest w stanie prowadzić normalne, produktywne życie.

Lęki

Choć wydają się podobne, strach i lęk to w rzeczywistości dwie bardzo różne emocje. Strach jest reakcją na konkretne, realne i natychmiastowe zagrożenie, natomiast lęk jest spowodowany oczekiwaniem na potencjalne niebezpieczeństwo. U dzieci do najczęstszych lęków należą: ciemność, samotność, zwierzęta lub klęski żywiołowe. Lęki nocne to również forma lęku, która często dotyka dzieci. Dzieci, które doświadczają lęków nocnych, są często łatwo przytłoczone stresem, bardzo wrażliwe, szybko płaczą i są bierne w sytuacjach społecznych. O ile strach jest zazwyczaj przejściowy i adaptacyjny, o tyle przewlekły lęk może być wyniszczający. Jeżeli Twoje dziecko boryka się z lękiem, ważne jest, aby poszukać profesjonalnej pomocy, aby zapobiec zakłóceniu rozwoju i ogólnego samopoczucia.

Moczenia nocne

Dla wielu dzieci mimowolne moczenie się jest źródłem frustracji i zakłopotania. Chociaż jest ono bardziej powszechne u chłopców niż u dziewczynek, może wystąpić u dzieci każdej płci. W większości przypadków mimowolne moczenie się jest związane z podstawowymi problemami behawioralnymi, takimi jak niepokój lub drażliwość.
W niektórych przypadkach może być również wynikiem niewłaściwego treningu lub nawyków. Jednak w wielu przypadkach przyczyna mimowolnego moczenia się nie jest znana. Chociaż nie ma lekarstwa na tę przypadłość, dostępne są metody leczenia, które mogą pomóc dzieciom lepiej radzić sobie z objawami.
W wielu przypadkach moczenia nocne są objawem tego, że dziecko zmaga się z zaburzeniami emocjonalnymi – dlatego skupić się należy nie na leczeniu objawów, którym jest moczenie nocne, zamiast tego należy skupić się na namierzeniu i leczeniu przyczyny takiego stanu rzeczy.
Zaburzenia łaknienia
Zaburzenie łaknienia to neurotyczny brak apetytu. Jego przyczyną może być podawanie pokarmów, których dziecko nie aprobuje, zazdrość o rodzeństwo i miłość rodziców, wyrażanie pretensji lub wrogości wobec rodziców lub sposób na zwrócenie uwagi i zapewnienie opieki. Zaburzenia apetytu często są najpierw zauważane przez zmianę nawyków żywieniowych. Dziecko może zacząć pomijać posiłki, jeść tylko małe ilości lub odmawiać jedzenia niektórych pokarmów.
Utrata wagi może być zauważalna, a także dolegliwości fizyczne, takie jak bóle głowy lub brzucha. Jeśli nie są leczone, zaburzenia apetytu może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak niedożywienie lub anoreksja. Leczenie zwykle obejmuje psychoterapię i/lub leki. terapia rodzinna może być również pomocna w celu rozwiązania wszelkich podstawowych problemów rodzinnych, które mogą przyczyniać się do problemu dziecka. Dzięki leczeniu większość dzieci jest w stanie wyzdrowieć i wrócić do normalnych nawyków żywieniowych.

Zaburzenia emocjonalne u dzieci – rodzaje.

Choć przeżywanie silnych emocji przez dzieci jest całkowicie normalne, czasami emocje te mogą stać się przytłaczające lub zacząć przeszkadzać w codziennym życiu. Jeśli tak się dzieje, może to świadczyć o zaburzeniach emocjonalnych. Istnieje wiele różnych rodzajów zaburzeń emocjonalnych, które dotykają dzieci, a każde z nich może objawiać się na różne sposoby. Zrozumienie objawów i szukanie pomocy, jeśli dziecko ma problemy, jest kluczowe dla zapewnienia mu najlepszej szansy na udaną przyszłość. Jakie zaburzenia mogą pojawić się u dzieci?
Zaburzenia nerwicowe
Zaburzenie nerwicowe charakteryzuje się “chorobliwie lękową reakcją na stres” Innymi słowy, osoby z zaburzeniami nerwicowymi mają tendencję do nadmiernego niepokoju lub podejrzliwości i często mają trudności z radzeniem sobie z codziennymi stresorami.
U dzieci zaburzenia te mogą objawiać się jako lęk separacyjny, fobia społeczna. Mogą unikać chodzenia do szkoły lub na zajęcia społeczne ze strachu przed oddaleniem od rodziców. W rezultacie dzieci z zaburzeniami nerwicowymi często mają trudności z nawiązywaniem przyjaźni i często czują się odizolowane i samotne. Leczenie zaburzeń nerwicowych zazwyczaj obejmuje terapię i leki.

Agresja

Agresja u dzieci jest poważnym zaburzeniem emocjonalnym, które może mieć głęboki wpływ na ich życie. pozostawiona bez kontroli może prowadzić do poważnych problemów, takich jak zastraszanie, przemoc, a nawet przestępczość. Chociaż nie ma jednej przyczyny agresji u dzieci, istnieje kilka czynników, które mogą przyczynić się do jej rozwoju. Należą do nich narażenie na przemoc, ubóstwo, nadużywanie substancji psychoaktywnych i konflikty rodzinne. Dodatkowo, dzieci, które były ofiarami przemocy fizycznej lub seksualnej są w grupie podwyższonego ryzyka rozwoju zachowań agresywnych. Dzięki wczesnej interwencji i leczeniu, agresja u dzieci może być skutecznie leczona, a jej negatywne skutki zminimalizowane.
Istnieje wiele form agresji, które mogą przejawiać dzieci. Agresja fizyczna występuje wtedy, gdy dziecko fizycznie chce skrzywdzić innych, np. bije, kopie lub gryzie. Agresja słowna ma miejsce, gdy dziecko używa słów, aby skrzywdzić innych, np. przezywając ich lub grożąc. Agresja relacyjna ma miejsce, gdy dziecko próbuje skrzywdzić innych, niszcząc relacje, np. rozsiewając plotki lub wykluczając kogoś z grupy. I wreszcie agresja bierna to taka, w której dziecko wyraża swoją agresję w sposób pośredni, np. dąsając się lub milcząc. Wszystkie te formy agresji mogą być szkodliwe zarówno dla agresora, jak i dla ofiary. Ważne jest, aby rodzice i opiekunowie byli świadomi różnych rodzajów agresji, aby mogli pomóc dzieciom w nauce zdrowego radzenia sobie z emocjami.

Nadpobudliwość

Nadpobudliwe dzieci są być może najbardziej znanym rodzajem zaburzeń emocjonalnych, charakteryzujących się niezdolnością do siedzenia w miejscu. Podczas gdy nadpobudliwość jest często postrzegana jako po prostu przypadek “zbyt dużej energii”, może to być w rzeczywistości poważny problem, który zakłóca naukę w szkole i interakcje społeczne. W ciężkich przypadkach, leki mogą być konieczne, aby pomóc kontrolować objawy. Jednak istnieje również szereg interwencji behawioralnych, które mogą być skuteczne w zarządzaniu nadpobudliwością. Należą do nich regularne ćwiczenia,zapewnienie jasnych zasad i oczekiwań.
Szacuje się, że od 3 do 5 procent wszystkich dzieci ma zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Stan ten charakteryzuje się trwałym wzorcem nieuwagi i / lub hiperaktywne-impulsywne zachowanie, które zakłóca funkcjonowanie lub rozwój. Objawy zwykle stają się widoczne we wczesnym dzieciństwie i mogą prowadzić do trudności w szkole, w domu i w sytuacjach społecznych.
Zahamowanie psychoruchowe
Jednym z rodzajów zaburzeń emocjonalnych, które mogą wystąpić u dzieci jest tzw. zahamowanie psychoruchowe. Odnosi się to do zmniejszonej zdolności do poruszania się lub mówienia w odpowiedzi na bodźce zewnętrzne.
Zahamowanie psychoruchowe może mieć znaczący wpływ na życie dziecka, zakłócając jego zdolność do interakcji z innymi ludźmi.
Dzisiejsze dzieci są pod dużą presją. Czy to presja naukowa, aby odnieść sukces w szkole, czy presja społeczna, aby dopasować się do swoich rówieśników, dzisiejsze dzieci często sprawiają wrażenie, że są stale zestresowane. Może to prowadzić do wielu problemów, od lęków i depresji po problemy ze zdrowiem fizycznym.
Jedną z grup dzieci, które są szczególnie podatne na stres, są dzieci “zmotywowane-napięte”. Dzieci te charakteryzują się niezwykłą skrupulatnością i przesadną starannością w wykonywaniu zadań. Są perfekcjonistami, którzy dążą do doskonałości we wszystkim, co robią i w związku z tym często czują się przytłoczone i zestresowane.

Rodzicu, jeżeli dotyczy to Twojego dziecka, ważne jest, aby pomóc mu znaleźć sposoby radzenia sobie ze stresem. Należy zachęcać je do robienia przerw, gdy czuje się przytłoczone i uczyć je zdrowych mechanizmów radzenia sobie, takich jak głębokie oddychanie i ćwiczenia relaksacyjne. Ważne jest również, aby dać mu do zrozumienia, że popełnianie błędów jest w porządku – nikt nie jest doskonały i nikt nie oczekuje, że będzie.
Samoocena dziecka jest ważnym czynnikiem w jego rozwoju. Dzieci, które mają wysoką samoocenę, są bardziej pewne siebie i odporne, podczas gdy te z niską samooceną mogą być bardziej wycofane i pasywne. Wiele badań wykazało, że dzieci, które uczęszczają do przedszkola, mają wyższą samoocenę niż te, które nie uczęszczają. Jest to prawdopodobnie spowodowane tym, że przedszkole stwarza możliwości interakcji społecznych i eksploracji.
Jednak niektóre dzieci mogą rozpocząć naukę w przedszkolu z obniżoną samooceną. Dzieci te są zazwyczaj bardziej pasywne zarówno w domu, jak i w szkole. W związku z tym mogą stracić okazję do rozwinięcia pewności siebie i zdobycia umiejętności. Ważne jest, aby zapewnić tym dzieciom wsparcie i zachętę, aby mogły w pełni wykorzystać swój potencjał.
Dzieci “nadwrażliwe-asteniczne” często czują się niezrozumiane i samotne. Zazwyczaj są bardzo skryte i powściągliwe, nie ujawniają swoich przeżyć innym. Często czują się inne od innych dzieci i unikają ich towarzystwa, wybierając samotne zabawy. Ich nadmierna wrażliwość emocjonalna powoduje, że unikają nadmiaru bodźców, co powoduje, że izolują się od kontaktów z innymi. Choć mogą wydawać się nieśmiałe lub niezainteresowane interakcją społeczną, to często dlatego, że czują się przytłoczone przez otoczenie. Ważne jest, aby zapewnić tym dzieciom spokojne i pielęgnujące środowisko, w którym będą mogły bezpiecznie wyrażać siebie.

Obojętność uczuciowa

Jak sama nazwa wskazuje, dzieci te są w dużej mierze obojętne na emocje innych. Mogą sprawiać wrażenie zimnych i nieczułych, często mają trud